Joost Niemoller is extreem-rechts
juli 12, 2012
Door: Ewout Klei

Nederland heeft vandaag de dag een aantal nieuwe taboes. Je mag tegenwoordig mensen niet meer extreem-rechts noemen, behalve als het echte neonazi’s zijn (met echte hakenkruizen en Hitlergroeten enzo). Geert Wilders maar ook de opiniewebsite De Dagelijkse Standaard komen dankzij dit taboe er altijd maar weer mee weg. Ze hoeven geen verantwoording af te leggen van hun extreme meningen, die toevallig ook nog eens rechts zijn. Als iemand kritiek heeft, dan is dit ‘demoniseren’ of een ‘Godwin’. Lekker makkelijk.

Om heel eerlijk te zijn, ik maak mij de laatste tijd helemaal niet zo druk meer over Geert Wilders. Dit laat ik liever over aan de streetfighters van links Nederland, René Danen en Peter Breedveld. Dat een aantal PVV-Kamerleden opstapte vond ik zeer vermakelijk, maar niet echt wereldnieuws. Het PVV-verkiezingsprogramma vond ik ook niet opzienbarend. Het was net als het programma van 2010 weer geschreven in een provocerend proza en was bovendien voor 50% toch niet uitvoerbaar (aldus Wilders zelf in de achterkamertjes). Ook de jeremiades van Neêrlands meest verzuurde opiniewebsite, De Dagelijkse Standaard dus, doen bij mij het bloed nog zelden koken. Ik ben misschien enigszins flegmatisch geworden. Maar misschien ligt het ook wel aan de komkommertijd.

Om een lang verhaal dat een beetje flauw begint te worden kort te maken, vanochtend was ik dus eindelijk weer eens echt boos. Deze keer vanwege een zeer suggestief schrijfsel van Joost Niemoller (ja, hij weer) op De Dagelijkse Standaard. In het artikel met de schreeuwende kop ‘Het wordt weer matten met moslims in Berlijn’ (toegegeven, ‘matten met moslims’ allitereert wel mooi) schrijft Niemoller over het anti-islamclubje Pro-Deutschland. Dit extreem-rechtse stadscommando (mijn woorden, natuurlijk niet die van Niemoller) is uit op ruzie. Pro-Deutschland wil namelijk in een Turkse wijk in Berlijn gaan demonstreren met de Mohammedcartoon van Kurt Westergaart, met als doel dat de vlam in de pan slaat en er rassenrellen (wederom mijn woorden) komen.

Niemoller beschouwt Pro-Deutschland een beetje als een dappere Gideonsbende, en denkt dat juist de ‘anti-fascistische groepen’ (deze aanhalingstekens zijn van Niemoller) voor geweld zullen zorgen, want zij zouden het op de politie hebben voorzien. Ook puriteinse moslims, de vermaledijde salafisten, zijn volgens Niemoller uiteraard uit op geweld. In Bonn was er een incident waarbij een agent die door een salafist werd doodgestoken. Ergo: als het uitloopt op rellen, dan zijn linkse anarchisten en de moslims hier verantwoordelijk voor. Vaderlandslievende Duitsers houden zich daarentegen verre van geweld, als we 1870-1871, 1914-1918 en 1933-1945 even buiten beschouwing laten (mijn woorden).

Natuurlijk, Niemoller roept zelf natuurlijk niet op tot geweld, maar hij lijkt een escalatie die uitloopt op geweld wel toe te juichen. Daarom is zijn ronkende reportage ook zo eng, en daarom ben ik ook echt weer boos deze keer.

Het allerengste is echter, dat Joost Niemoller het (volgens mij) allemaal bloedserieus meent. Als Columnist Theodor Holman zegt dat hij Anders Breivik begrijpt, probeert hij zo veel mogelijk mensen naar zijn toneelvoorstelling in De Balie te krijgen. Holman is een lul (excusez le mot), maar niet meer dan dat. Niemoller en ook sommige andere auteurs van De Dagelijkse Standaard daarentegen zijn net als de salafisten ware gelovigen. Zij denken volgens mij echt dat het vitriool dat hun pennen komt de enige waarheid en weg tot het heil is, de weg naar Utopia, het Nieuwe Jeruzalem, Welthauptstadt Germania.

Wat gezegd moet worden

De beschuldiging van antisemitisme en het gelijk van Günter Grass

Door: Ewout Klei

Antisemitisme is een groot kwaad. Het is ook een hardnekkig kwaad, dat helaas nog steeds voorkomt. Wij in Europa zijn extra gevoelig voor dit kwaad, vanwege de zes miljoen joden die tijdens de Tweede Wereldoorlog in ons werelddeel zijn vermoord.

Toch kan de beschuldiging van antisemitisme discussies verlammen. Het kan een vrijbrief zijn, om alles wat de ‘joodse staat’ Israël doet goed te praten. Kritiek op Israël wordt in sommige kringen meteen met antisemitisme in verband gebracht. De beschuldiging van antisemitisme, is een wapen in de handen van conservatieve pro-Israëllobby.
Twee week geleden was deze lobby zeer verontwaardigd over Jos Collignon, toen de Volkskrant-cartoonist een spotprent maakte over Geert Wilders die in het Hebreeuws een onzichtbare(!) weldoener bedankte. ‘Antisemitisme!’ riep Joost Niemoller van de conservatieve opiniewebsite De Dagelijkse Standaard en Rober Kopuit van de Joodse Omroep deed zelfs aangifte tegen Collignon. De pijlen van de pro-Israëllobby zijn nu gericht op de Duitse schrijver en Nobelprijswinnaar Günter Grass, vanwege zijn gedicht Was gesagt werden muss. Grass hekelt in zijn gedicht de dreigende oorlog van Israël tegen Iran. Volgens Israël ontwikkelt Iran kernwapens, maar Israël heeft kernwapens. Grass is bang voor een allesvernietigende oorlog. Hij wil niet dat het Iraanse volk wordt uitgeroeid en roept Duitsland op geen onderzeeërs aan Israël te leveren. De beschuldiging van antisemitisme heeft hem lang weerhouden om iets kritisch over Israël te schrijven, maar dat Israël tegenwoordig fout bezig is, is iets wat gezegd moet worden.
In Duitsland, waar de beschuldiging van antisemitisme nóg gevoeliger ligt dan in Nederland, werd Grass dan ook hard aangevallen. De journalist Henryk M. Broder noemde Grass een “Prototyp des gebildeten Antisemiten” (prototype van de belezen antisemiet). Grass zou de joden als veroorzakers van een naderend gevaar willen ontwapenen. Broder stelde verder dat Grass altijd een probleem met joden had, maar zo duidelijk als in dit gedicht had de schrijver het nog nooit opgeschreven.
Je hoeft het natuurlijk niet met de politieke boodschap van het gedicht van Grass eens te zijn. Ik persoonlijk vind hem te eenzijdig over Iran. Het Iraanse regime onderdrukt zijn eigen volk en president Mahmoud Ahmadinejad is een echte antisemiet die de Holocaust ontkent. Van mij had het dus wel wat genuanceerder gekund. Maar toch: het feit dat zelfs Duitse intellectuelen zich nu uitspreken tegen het beleid van de staat Isräel, beschouw ik als een teken aan de wand. De staat Israël mag zich niet langer verschuilen achter de Holocaust, om de eigen misdaden tegen de menselijkheid goed te praten.

Antisemitisme?

Door kritiek op Israël categorisch als antisemitisch te demoniseren, ontpoppen Joost Niemoller cum suis zich als grootinquisiteurs van de rechtse kerk

Door: Ewout Klei

Is Volkskrantcartoonist Jos Colligon een antisemiet? Volgens journalist Joost Niemoller van de conservatieve opiniewebsite De Dagelijkse Standaard is Collignon dat inderdaad. Op de gewraakte cartoon krijgt Geert Wilders, die absoluut niet transparant is over hoe zijn PVV wordt gefinancierd, een zak geld toegestopt van een jood. De jood zelf zie je niet, alleen zijn arm, maar wel dat Wilders hem in het Hebreeuws bedankt: “Dank u beleefd en maakt u zich geen zorgen.” Niemoller zegt hierover boos:

Het is een cartoon die doet denken aan de van jodenhaat vergiftigde cartoons die in de kranten in het Midden Oosten worden afgedrukt, waarin 'de Jood' een bijna onzichtbaar wezen is, dat zijn ware aard verbergt, en achter de schermen complotten uitbroedt met als doel geld en macht naar zich toe te trekken. Het is 'De mythische Jood' zoals we die kennen uit de nazifilm Der Ewige Jude. Maar de figuur is al veel ouder, denk aan het Shakespeare-personage Shylock, de Joodse woekeraar die geld leent en mensenvlees terugeist.

Volgens Niemoller zijn het tegenwoordig vooral de moslims en de linkse intellectuelen, die zich aan antisemitisme schuldig maken. Hij hekelt het VPRO-programma Tegenlicht, dat een kritische reportage uitzond over de zogenoemde ‘joodse lobby’ in de Verenigde Staten, die Wilders zou financieren, en een reportage over de ‘joodse bank’ Golman Sachs.

De beschuldiging van Niemoller hoor je in bepaalde kringen wel vaker. De Dagelijkse Standaard, maar ook een blad als Elsevier en een krant als het Reformatorisch Dagblad schrijven uitgebreid over antisemitisme, vooral als moslims (in Nederland en daarbuiten) zich hier aan schuldig maken. Daarnaast hekelen zij iedereen die sympathiseert met de Palestijnse zaak – de Internationale Socialisten, Gretta Duisenberg, Harry van Bommel, het Interkerkelijk Vredesberaad enzovoort – en beschouwen ze deze sympathisanten als heimelijke antisemieten. Duisenberg maakte het haar tegenstanders natuurlijk ook makkelijk, door te zeggen ‘zes miljoen’ handtekeningen te willen ophalen, waarmee ze (al dan niet per ongeluk) verwees naar de zes miljoen joden die tijdens de Holocaust zijn vermoord.

Antisemitisme is één van de meest kwalijke en hardnekkige vormen van discriminatie, die er bestaan. De joden vormden in Europa eeuwenlang een minderheid met andere gewoonten en een ander geloof, en daarom vaak het slachtoffer waren van pesterijen en pogroms, culminerend in de Holocaust. Dat er in West-Europa en de Verenigde Staten veel sympathie bestond voor de in 1948 gestichte staat Israël – een nieuw thuis voor de ontheemde Holocaustslachtoffers – is dan ook zeer begrijpelijk. De vraag is echter, of dit schuldgevoel een eerlijke analyse over het Israëlisch-Palestijnse conflict eigenlijk niet in de weg staat.
Tijdens de stichting van de staat Israël zijn honderdduizenden Palestijnen met geweld van huis en haard verdreven. Deze gebeurtenis wordt door de Palestijnen de Nakba genoemd, het Arabisch voor ramp/catastrofe. Vanaf 1967 bezet Israël bovendien de Westelijke Jordaanoever, en Israëlische kolonisten pikken beetje bij beetje steeds meer stukken land van de daar wonende Palestijnen in. Belangrijk is bovendien het buitensporige geweld van Israël: als er vanuit de Gazastrook enkele zelfgemaakte raketten worden afgevuurd, meestal met ‘slechts’ enkele lichtgewonden aan Israëlische zijde tot gevolg, dan reageert Israël met grof geweld en vallen er aan Palestijnse zijde tientallen doden. Voorts is er de apartheid: Israël is volgens de grondwet van het land een ‘joodse staat’. De in Israël wonende Arabieren worden als tweederangs burgers behandeld, en de Palestijnen als derderangs burgers. De situatie in Israël lijkt erg op die van het blanke apartheidsregime van Zuid-Afrika, waar tot 1994 de zogenaamde ‘kleurlingen’ tweederangs burgers waren, en de ‘zwarten’ derderangs burgers.
Wel moet worden opgemerkt, dat sinds de stichting van de staat Israël er veel antisemitisme in de islamitische wereld is, niet in het minst bij de Palestijnen zelf. Het onderscheid tussen de staat Israël enerzijds, en de joden (die niet allemaal in Israël wonen en ook zeker niet allemaal achter de politiek van Israël staan) wordt in de islamitische wereld helaas onvoldoende gemaakt.

Tot zover Israël. Wat in de Nederlandse discussie over Israël en het antisemitisme heel erg meespeelt, is de discussie over de islam. Geert Wilders steunt Israël niet vanwege een bepaald schuldgevoel over de Holocaust, maar omdat Israël in zijn ogen een voorpost is in de wereldwijde strijd tegen het ‘islamofascisme’. Degenen in Nederland die het luidst protesteren tegen antisemitisme, zijn vaak ook degenen die zich het luidst uitspreken tegen de islam. Hetzelfde geldt voor de christenvervolging in het Midden-Oosten. Degenen die hier (terecht) oog voor hebben, hebben daarnaast dikwijls een islamofobische agenda. Het feit dat er in de islamitische wereld een onvoldoende onderscheid wordt gemaakt tussen Israël en joden, is voor deze partijen en kranten een reden, om de karikatuur te schetsen dat alle moslims antisemiet zijn.
Het probleem is, dat kritiek op Israël en antisemitisme twee verschillende zaken zijn, maar ten onrechte vaak met elkaar in verband worden gebracht. Door kritiek op Israël categorisch als antisemitisch te demoniseren, ontpoppen Joost Niemoller cum suis zich als grootinquisiteurs van de rechtse kerk. In de kringen van Niemoller is de beschuldiging van ‘antisemitisme’ een sjibbolet geworden, om elk kritische geluid de mond te snoeren. Niemoller verschilt hierin weinig van de grootinquisiteurs van de linkse kerk (van weleer), die niet alleen Pim Fortuyn en Geert Wilders, maar ook Paul Scheffer en Femke Halsema de mond hebben proberen te snoeren. Het heilige huisje van het multiculturele ideaal heeft bij Niemoller plaatsgemaakt voor een joods-christelijk huisje.
Maar terug naar de cartoon van Jos Collignon. De Volkskranttekenaar hekelt de pro-Israëlische opstelling van Wilders en het feit dat hij zijn partijfinanciën niet openbaar wil maken. Wilders bedankt zijn weldoeners in het Hebreeuws, maar we zien die weldoener niet. Collignon heeft niet een stereotype jood met haakneus, gemene oogjes en pijpenkrullen getekend, die bezig is met een snode samenzwering. Dit is allemaal interpretatie van Niemoller. Het enige wat je op de cartoon ziet is een arm, en het feit dat Wilders zijn onzichtbare weldoener in het Hebreeuws bedankt. Het ligt natuurlijk voor de hand dat deze persoon een jood is (om precies te zijn een zionistische jood die het bezettingsbeleid van Israël steunt), maar dit volgt er niet noodzakelijk uit de tekening. We weten het gewoon niet. Dat Wilders hem in het Hebreeuws bedankt, betekent niet per se dat de weldoener joods is. Grootinquisiteur Niemoller heeft voor zijn beschuldiging te weinig harde bewijzen. Misschien wordt het voor hem eens tijd, de journalistiek voor de fictie te verruilen, net als zijn grote vriend Theodor Holman, en een toneelstuk te gaan schrijven. Het zou bijvoorbeeld kunnen gaan over een ontmoeting van Jos Collignon met Mohammed Bouyeri, in 2003 op Schiphol. Titel van het stuk: Der ewige Gutmensch.