Stop de emo-porno!

Stop de emo-porno

Door: Ewout Klei

De kwestie Mauro beheerst nu zo’n kleine twee week de Nederlandse politiek. Mauro Manuel, een in Angola geboren tiener die toen hij negen was naar Nederland vluchtte, dreigt nu te worden uitgezet. De onschuldige Mauro, als lam geofferd op het ‘regels zijn regels’-altaar van ons rechtse kabinet. Ook ik kon niet aan de verleiding ontsnappen om op twitter enkele sneren richting het CDA en de SGP te geven - partijen die het woord naastenliefde uit de Bijbel te lijken hebben gescheurd. Toch voel ik mij in zekere zin moreel verplicht om enige distantie in acht te nemen. Natuurlijk is het heel sneu voor Mauro dat hij naar een land wordt teruggestuurd waar hij bijna geen band meer mee heeft en verzint het CDA leugens waar alleen het CDA in gelooft (of beter gezegd: ons probeert te doen laten geloven dat de partij er in gelooft), maar de gretigheid waarmee sommige media op de hele kwestie springen, voelt verschrikkelijk vies.
Neem nu de Volkskrant. Dit dagblad plaatste op 2 november op pagina 4 groot een foto van een huilende Mauro, toen hij hoorde dat hij werd teruggestuurd. Kunnen dit soort intieme gevoelens niet gewoon privé blijven, in plaats van dat ze groot getoond moeten worden aan alle Volkskrant-lezers? Niet iedereen heeft een fetisj voor leed. De Volkskrant heeft de naam een kwaliteitskrant te zijn, maar deze foto paste meer bij Shownieuws van SBS 6.
In diezelfde Volkskrant las ik echter twee stukjes, die mij meer choqueerden. Allereerst dat Mauro niets wist van ‘zijn’ brief. Deze door een Mauro-sympathisant geschreven brief was via de organisatie Defence for Childeren naar het ANP gestuurd, met de verzekering dat deze brief ‘echt’ door Mauro was geschreven. Op 1 november publiceerde onder andere de Volkskrant deze brief. Het ergste komt nog. Op pagina 31 in de rubriek ‘Opinie & Debat’ schreef Wilfried Diederick over de ‘Wijze brief’ van Mauro. Ik citeer:

“Zo goed van toon, zo wijs beargumenteerd en zo mooi gedoseerd (het Nederlands elftal, de Koninginnedag.) En da met de uitsmijter: ‘Laten we onze waardebril nou eens opzetten.’ (…) Zelfs een in Nederland geboren en getogen 18-jarige zou met deze tekst op het toelatingsexamen van de School voor Journalistiek met vlag en wimpel slagen en een reclamebureau zou hem juichend binnenhalen. Is er, ik vraag me af, bij het MBO ook een opleiding tekstschrijven of zelfs journalistiek?”

Ik werd er haast misselijk van, met het oog op het nieuwsbericht dat de Mauro-brief van 1 november nep was. Gelukkig bedoelde Diederick zijn ode niet serieus, en was hij een hele kritische lezer die anderen bewust even op het verkeerde been wilde zetten:

“Ik wil degenen die zich voor deze jongen en zijn lotgenoten inzetten zeker niet dwarsbomen en toch bedoel ik het bovenstaande wel een beetje cynisch. Van de Volkskrant mag ik toch verwachten, dat ze de lezers duidelijk maakt of we hier echt te maken hebben met een door Mauro ingezonden brief? Overigens moet Mauro wel blijven.”

De strijd voor de goede zaak kan heel nobel zijn, maar het doel heiligt de middelen niet. Bij sommige middelen kun je je zelfs afvragen, of ze niet contraproductief zijn. We mogen Mauro niet misbruiken om politieke partijen waarmee we het niet eens zijn een loer te draaien, hoe sterk die verleiding misschien ook is. We moeten Mauro’s leed niet verabsoluteren, want er zijn een heleboel andere Mauro’s in Nederland en die hebben ook een eigen gezicht. Ten slotte zijn shownieuwsfoto’s van een huilende Mauro een ergerlijke exploitatie van andermans leed, misselijkmakend en walgelijk. Mauro moet blijven, maar stop de emo-porno!